-Πάει καιρός που γύρναγα το πρόσωπο κ αγνάντευα τ' ακρογιάλια,
ρίχνοντας λαχτάρες μου στη θάλασσα...
κ αυτή γινόταν απέραντη κ ατάραχη για χατίρι δικό μου
κ οι αμμουδιές δεν είχαν βότσαλα κ κοχύλια μα....
θαμμένα μου μυστικά κ γράμματα αγάπης απ' τις ηλιαχτίδες του Θεού της ζωής.....

Χειμώνας βαρύς απλώθηκε στο διάβα μου κ κρύοι αγέρες "χιόνισαν"γκρίζο στης ελπίδας μου το θρόνο,
νέα μηνύματα βουίζοντας μ' αντάρες μελαγχολίας....
Σιωπώ......κ απλά ακολουθώ......μες στο μυαλό μου.....
Το "Παραμύθι" μου,που 'ναι βγαλμένο από Φεγγάρια με Χίλιους Ουρανούς,
δείχνοντάς μου πέρα ως πέρα...."τα βάθη του Ορίζοντα",
εκεί που φτάνει το νέφος του “κρυφού ονείρου μιας υπέρμαχης Αγάπης....
εκεί που φτάνει και "ΣΒΗΝΕΙ"μονομιάς.......
της λησμονιάς το τέλος...... "Φ"