Μια μελωδία για αρχή κ ύστερα....
Δύναμη από λατρεία κ πλημμύρα λαχτάρας,για τα στενά της χαράς όπου δε φτάνει ο αντίλαλος της..."άσχημης ζωής"...
Σε τούτη τη γη Δεν έχει πια άλλους βοριάδες για να μου φέρουν Θάλασσα,
μήτε προσβάσιμα όρη ν

' ανέβω ν' αγναντέψω....
Του χρόνου τα σκαλοπάτια μετράω με εντολή του ήλιου,καθώς οι μέρες βουλιάζουνε στην άμμο κ την αμφιβολία πολεμάω,τους φόβους που με Τάισαν και.........τα όνειρά μου τα "μωρά".....που Γύρεψαν κ πεθύμησαν αυτά που ποτέ δε Γνώρισαν......

Τέτοιες λαμπρές νύχτες Γίνομαι διαβάτης, στις σκιές απ' τα χνάρια του φεγγαριού και σωπαίνω.....κ δε μιλώ παρά μόνο χτίζω πύργους με τείχη πελώρια....την ελπίδα να μαντρώσω,ήσυχη για να ποτίσει κ να φυτέψει ρίζες απ' της ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ,σπόρους που θα γίνουν καρποί μυρωδάτοι.....στου παραδείσου μου τον κήπο....την ΝΕΑ ΑΥΓΗ...