ΚΑΝΕΝΑ κείμενο ζωής δεν υπογράφει η μοίρα,αν δε κατατεθεί το αντίτιμο του επιλόγου..
Κ αν τα γεγονότα "ρέπουν" εν απουσία καλλιγραφίας κ καθυστέρησης,
η ευθυγραμμισμένη ανηφορικά κίνηση των..."απορρήτων"θα μου"συστηθεί" δια "χειρός",
εξαργυρώνοντας τα λεκτικά ομόλογα του νου μου.....
Πάντα
στο πνεύμα της κατάφασης της αλήθειας της συνολικής μου αυτο---εξίσωσης.....

Μια μελωδία για αρχή κ ύστερα....
Δύναμη από λατρεία κ πλημμύρα λαχτάρας,για τα στενά της χαράς όπου δε φτάνει ο αντίλαλος της..."άσχημης ζωής"...
Σε τούτη τη γη Δεν έχει πια άλλους βοριάδες για να μου φέρουν Θάλασσα,
μήτε προσβάσιμα όρη ν

' ανέβω ν' αγναντέψω....
Του χρόνου τα σκαλοπάτια μετράω με εντολή του ήλιου,καθώς οι μέρες βουλιάζουνε στην άμμο κ την αμφιβολία πολεμάω,τους φόβους που με Τάισαν και.........τα όνειρά μου τα "μωρά".....που Γύρεψαν κ πεθύμησαν αυτά που ποτέ δε Γνώρισαν......

Τέτοιες λαμπρές νύχτες Γίνομαι διαβάτης, στις σκιές απ' τα χνάρια του φεγγαριού και σωπαίνω.....κ δε μιλώ παρά μόνο χτίζω πύργους με τείχη πελώρια....την ελπίδα να μαντρώσω,ήσυχη για να ποτίσει κ να φυτέψει ρίζες απ' της ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ,σπόρους που θα γίνουν καρποί μυρωδάτοι.....στου παραδείσου μου τον κήπο....την ΝΕΑ ΑΥΓΗ...

"Ακολουθία" ονείρων στο διαμάντι του Ηφαίστου.......
Απόσταγμα χαράς ανατολικά της ζωής τ' ονομάζουν οι ερμηνευτές/
ξημερώματα με τα τοτέμ της αναγέννησης επ' ώμου/
ανάσες-θησαυροί,πολέμιοι,πλούσιοι στον..."Καιρό"/
πιότεροι ακόμα κ απ' το χρίσμα των σοφών/
που χτίζουν κάστρα απόρθητα-Βασιλικά....
εις τους αιώνες των αιώνων.....

Πρώτη πομπή της νιώσης-παρθένα ανασεμιά σου/
γοητεία που φώτισε η μοίρα τον σκοτεινό της τόπο/
κ έναν Άνεμο ζωντάνεψε/
για να κρεμάσει σε ταμπέλες κ πανό τις μάχες της αγωνίας σου/
τους μαγνήτες της ατσάλινης καρδιάς σου....

Πίστη στερεά που άστραψε στη νέα σου διαθήκη/
Ευαγγέλιο το σάλπισμά σου/
λύσσαξε πελάγη για να γελάσουν οι αμμουδιές/
να τραγουδήσουν αφροκύματα αγάπης/
εμβατήρια που στήνουν μνημεία στους τελευταίους πόνους.....


Στη συνεπαγωγή δράσης-αντίδρασης αρμάτωσες την ορμή σου/
δίχως οίκτο κ έλεος,δίχως κρίμα κ καημό....
κ διέλυσες τους χειμώνες που σ' έκρυβαν παγωμένο/.
μ' έναν ουρανό φτιαγμένο από χίλια φεγγάρια....
κ μόλις μια ακτίδα απ' την πανδαισία του Ήλιου που φόρεσες/
αυτές που ξοδεύονται ασυλλόγιστα στους άψυχους αιώνιους δρόμους.....


Κ αν η μοίρα σε όρισε ξανά,
στο ίδιο έργο να είσαι σκηνοθέτης.....
αφού ο χρόνος "σέλωσε"τις επιθυμίες της ζωής σου,
με αμφιβολίες δίχως χαλινάρια/
με εναγκαλισμούς δίχως δεδομένα/
με αυταπάτες δίχως σύνορα......
λαξεμένος πια Εσύ, μόνος κ ώριμος στ' ερωτικά σου μεσημέρια πλανιέσαι/
σα τον ξεσκέπαστο Βοριά,που δε γυρεύει ταίρι......
και μ' ένα μανδύα-αερικό κ μια χαρά στα μάτια.....
γέμισες δόξα τις στιγμές κ τις σκιές.....Παλάτια...."Φ"

Στριφογυρίζω την παρουσία μου στους φεγγαρόκυκλους του "Είμαι"
κ μέσα απ' τη λεξιθηρία της σιωπής,αντιλαμβάνομαι τους κανόνες κ τις πορείες,
που οι φανοστάτες της ζωής στολίζουν "αινιγματικά" όσο υπάρχω...σώμα κ ψυχή μου....."Φ"....

Προσθήκη λεζάντας

-Πάει καιρός που γύρναγα το πρόσωπο κ αγνάντευα τ' ακρογιάλια,
ρίχνοντας λαχτάρες μου στη θάλασσα...
κ αυτή γινόταν απέραντη κ ατάραχη για χατίρι δικό μου
κ οι αμμουδιές δεν είχαν βότσαλα κ κοχύλια μα....
θαμμένα μου μυστικά κ γράμματα αγάπης απ' τις ηλιαχτίδες του Θεού της ζωής.....

Χειμώνας βαρύς απλώθηκε στο διάβα μου κ κρύοι αγέρες "χιόνισαν"γκρίζο στης ελπίδας μου το θρόνο,
νέα μηνύματα βουίζοντας μ' αντάρες μελαγχολίας....
Σιωπώ......κ απλά ακολουθώ......μες στο μυαλό μου.....
Το "Παραμύθι" μου,που 'ναι βγαλμένο από Φεγγάρια με Χίλιους Ουρανούς,
δείχνοντάς μου πέρα ως πέρα...."τα βάθη του Ορίζοντα",
εκεί που φτάνει το νέφος του “κρυφού ονείρου μιας υπέρμαχης Αγάπης....
εκεί που φτάνει και "ΣΒΗΝΕΙ"μονομιάς.......
της λησμονιάς το τέλος...... "Φ"